Då du skreik og skinnet skalv
tok knoklane mine fyr.
(Mor, fanga i huda si,
endra seg i takt med åra.
Blikket hennar er lyst, slepper unna åras drift
ved å sjå på meg og kalle
meg for sin muntre son.
Ho var inga steinseng, ingen dyrisk feber,
ledda var unge kattar,
men huda mi er framleis utilgiveleg for henne
saman med dei urørlege sirissane i stemma mi.
"Du vaks frå meg," seier ho langsamt og
tørkar føtene til far min, og ho teier
lik ei kvinne som saknar munn.)
Då skinnet ditt skreik opp, tok knoklane mine fyr.
Du tvinga meg i kne, eit bilete eg aldri kjem til å tåle.
Eg var den innbodne, men farlege gjesten.
Og nå, til sist, som mann, blir eg din framande.
Du ser meg kome, du tenkjer: "Han er
sommaren, han skaper kjøtet mitt og held
hundane inni meg vakna."
Medan du kvar dag skal dø litt, ikkje saman
med meg, finst eg ikkje, finst eg ikkje anna enn i jorda di.
I meg går livet ditt rullande til grunne, du vender
ikkje tilbake til meg, frå deg kjem eg me aldri.
Hugo Claus,
ut
Oostakker-dikta.
No comments:
Post a Comment