08042011

Ontgoocheld

'k Had - ik weet het was vermetel -

over tijd het vast gedacht

Phoebus te beschrijven, Phoebus

en zijn gouden morgenpracht.

Doch, ik moet bekennen dat ik

de eerste klaarte van den dag,

elders nooit - ik vraag excuse -

dan in bedde, rijzen zag.

'k Wilde dus, de visu, weten

hoe dat Phoebus stralenmacht,

's nuchtends in gevecht komt met de

zwarte kinders van den nacht.

't Was op eenen lentemorgen,

talrijk zijn die morgens niet,

dat mij Morpheus - hoogst gelukkig -

vroeg genoeg ontwaken liet.

Ik ontwaakte, en duizelachtig,

bijna zonder kleedren aan,

klaar van haaste, liep ik buiten,

buiten in de koude staan.

Achter tien minuten wachtens,

lag er langs den Oosterkant

door de purpre duisternissen,

een gestriemde roode band.

Dan, de zonne stak allengskens

haren dikken waterkop,

lijk een gloeiende ijzren schrijve,

tusschen 't groen der boomen op.

Dit was alles; 'k stond te bibbren

en beklaagde deerlijk dat,

tegen Phoebus koude, ik mijnen

warmen slaap verwisseld had.

Hieruit trek ik geen besluiten,

maar ik raad eenieder aan,

de idealen van de dichters

nooit de visu na te gaan.

Omer-Karel de Laey - Ook verzen (1902)