Geen Titel 52

17042011

ik lig zoet en mijn haren krullen

als de baan van de zon

hoog boven mijn lakens

zing ik een lied van

ik vlieg

Geen Titel 51

Wenn mal mein Herz unglücklich liebt

ist es vor Kummer unsagbar betrübt.

Dann denk ich immer, ach

alles ist aus,

ich bin so allein.

Wo ist ein Mensch der mich versteht,

so hab ich manchmal voll Sehnsucht gefleht

Tja, aber dann gewöhnt man sich dran

und man sieht es ein:

Davon geht die Welt nicht unter

sieht man sie manchmal auch grau

einmal wird sie wieder bunter

einmal wird sie wieder himmelblau

Geht mal drüber und mal drunter

wenn uns der Schädel auch graut

Davon geht die Welt nicht unter

sie wird ja noch gebraucht.

08042011

Ontgoocheld

'k Had - ik weet het was vermetel -

over tijd het vast gedacht

Phoebus te beschrijven, Phoebus

en zijn gouden morgenpracht.

Doch, ik moet bekennen dat ik

de eerste klaarte van den dag,

elders nooit - ik vraag excuse -

dan in bedde, rijzen zag.

'k Wilde dus, de visu, weten

hoe dat Phoebus stralenmacht,

's nuchtends in gevecht komt met de

zwarte kinders van den nacht.

't Was op eenen lentemorgen,

talrijk zijn die morgens niet,

dat mij Morpheus - hoogst gelukkig -

vroeg genoeg ontwaken liet.

Ik ontwaakte, en duizelachtig,

bijna zonder kleedren aan,

klaar van haaste, liep ik buiten,

buiten in de koude staan.

Achter tien minuten wachtens,

lag er langs den Oosterkant

door de purpre duisternissen,

een gestriemde roode band.

Dan, de zonne stak allengskens

haren dikken waterkop,

lijk een gloeiende ijzren schrijve,

tusschen 't groen der boomen op.

Dit was alles; 'k stond te bibbren

en beklaagde deerlijk dat,

tegen Phoebus koude, ik mijnen

warmen slaap verwisseld had.

Hieruit trek ik geen besluiten,

maar ik raad eenieder aan,

de idealen van de dichters

nooit de visu na te gaan.

Omer-Karel de Laey - Ook verzen (1902)

03042011

mijn vader

als hars

(te simpel, recht-door-zeebeeld?

de dichter weet dit,

maar beseft maar al te goed

de lyrische kracht van de

me - ta - fo - rie)

harde amber, hiervan erfde ik

de haren

een eikenbast die bloedt

het kookt, verbrandt de bla'ren,

maar het stroomt en kleeft

verbindt het loof met de bast,

de schaduw van zijn grote hart.