24022011

De koffie is sterk en mensen lezen en praten zacht. Een man tekent en ik lees To the Lighthouse en elke pagina is zo mooi. Alsof Ginny Woolf ziet wat ook ik zie, wanneer de dag voorbij gaat en de mensen hun leven leiden. Op en neer gaat het met de wind en het ijs op de golven. Koud is het ook, en ik loop onwennig, al is het hier thuis. Net alsof je je weg niet lijkt te vinden in een nieuwe kamer, die nog veilig, warm en zacht rond je moet vallen, als een badjas na het zwemmen.

Ja, de koffie is heel sterk en mijn hart begint te kloppen, heel snel. Op en neer als de wind en het ijs van de zee. Ik sliep af en aan en werd wakker met de noordse zon op mijn lijf en mijn opengesperde mond vol slaap en onafgewerkte droomresoluties. Tijdsbesef lijkt niet te bestaan in de slaap, dus in gedachten kon ik de aarde wel vier keer omcirkelen, in anderhalf uur.

In hele diepe slaap, van zwart maar zonder dromen,

zonder manen,

is geen klok of hart dat tikt,

maar een ritme van eb en vloed,

van golven op een dichtgevroren zee.

Als een echografie golven mijn gedachten.

De parken worden gauw weer groen, met roze bloesems, Japanse kerselaars, die gaan we planten, met geuren van roze, liefde en thee.