lang heb ik getwijfeld of ik dit zenden zou. want woorden zijn als ijskoude februariwind. ze snijden en komen aanvliegen door kieren en spleten van oude huizen. uit steegjes met trappen, tussen parken en banen. dan zijn ze plots daar, en voor je 't weet gaan ze weer liggen. de woorden, die wind.
de stad was leeg en donker. (gele plekken straatlicht hier en daar)mensen op een fiets, roepend. mensen te voet, meelippend met muziek in hun oren. en ik die vocht. de weg is heel steil van daar naar hier. ze gaat omhoog, en de wind blijft waaien, de woorden blijven kolken. sterk ben ik, en ik ga door. ik tast in mijn jaszakken, in mijn tas, want misschien ben ik iets verloren, misschien verliet ik iets, daar, langs het water. de maan was hoog, en verblindde alle sterren. omhoog, vooruit, een groet, een lach. ieder lied lijkt een themalied, maar sterk ben ik, en ik ga door.
het bloemendek is koud, mijn voet lijkt half gebroken. de lucht is droog, mijn ogen zwellen en mijn hoofd is vol. een zanger zingt een lied, en ik merk dat woorden net als wind zijn. een wind die slaat tegen de ruiten van dit huis. een wind van wit en woorden, de loop der seizoenen.
ist das leben denn ein film?
